چمن مصنوعی

توضیحات

تاریخچه چمن مصنوعی

چمن مصنوعی در فاصله زمانی بین سال های 1960 تا 1969 میلادی در ایالات متحده امریكا، ظهور كرد. اما بسط ان در اروپا، بعد از المپیك سال 1976 منترال، حادث گردید. دیری نپایید كه هیئت های متنوع ورزشی، متوجه امتیازات مربوط به كاربرد چمن های مصنوعی شده و روش های متعددی را برای اعمال شرایط استاندارد، به كار بستند. آزمایشات و تحقیقات علمی و فنی فراوانی طی بیست سال گذشته بر گستره های مصنوعی چمن انجام پذیرفته اند كه حاصل آن معرفی چمن های مصنوعی Non-Sand-filled، برای زمین های ورزشی هاكی و تنیس در كنار چمن های مصنوعی Sand-fill، برای اكثر رشته های ورزشی و اماكن تزیینی، بوده است.

ایالات متحده امریكا به عنوان نخستین كشوری شناخته می شود كه كاربرد چمن های مصنوعی را در سطوح ورزشی، سرلوحه كار خویش قرار داده است. این نمونه از چمن های مصنوعی تحت عنوان نسل اول، یاد می شوند كه عموما برای پهنه های مربوط به رشته ورزشی راگبی، مورد استفاده قرار می گرفتند. تراكم چمن های این نسل بسیار بالا بوده و با نخ هایی كوتاه از نایلون یا پلی امید، شكل می گرفتند. رشته های نایلونی در برابر اشعه ماوراء بنفش نور خورشید بسیار حساس بوده و در عین حال خشن و زبر، می باشند. بنابر این چمن های مصنوعی به سرعت تخریب شده و احتمال بروز صدمات را برای كاربران، افزایش می دادند. برای جلوگیری از بروز آسیب دیدگی های احتمالی عموما، از آبیاری پهنه بازی قبل از هر مسابقه بهره برده می شد. چنین شرایطی كاهش چشم گیر هزینه ها را در پی نداشت. اما به هر منوال تا حدودی باعث صرفه جویی می بود. امروزه چمن های مصنوعی نسل اول تنها بر پهنه های هاكی مورد استفاده قرار می گیرند با این تفاوت كه به جای نایلون از نخ های پلی اتیلن و گاها پلی پروپیلن، بهره برده می شود. تحقیقات اروپاییان بر چمن های مصنوعی، منجر به شكل گیری نسل دوم پوشش های مصنوعی سطح زمین های ورزشی، گردید. اساس كار در این نسل استفاده از نخ های پلی پروپیلن بلند و تراكم كمتر بوده است. ماحصل این تغییرات، كاهش هزینه ها و صرفه جویی بیشتر بود اما از بعد كیفی نتایج مطلوبی را به دنبال نداشته و عملكرد را به شدت تقلیل می داد. تكامل چمن های مصنوعی نسل دوم، به سمتی سوق یافت كه كاربرد لایه های زیرین محافظ را در قالب مرتجع كننده سطح، ارجحیت یابد. به دنبال این رخداد، سطح كیفی زمین ها ارتقاء یافته و در عین حال تفاوت هایی واضح را با نسل اولی ها، هویدا ساخت. در ادامه تكامل چمن های مصنوعی نسل دوم، ادغامی از سیستم های Non-sand-filled و Sand-filled، پا به عرصه وجود نهاد. در این سیستم كه تحت عنوان Semi-sand-filled شناخته می شود، كیفیت را از Non-sand-filled و كاهش هزینه ها را از Sand-filled، به ارث برده است. بعد از سال 1990 میلادی ، تمركز هیئت های فوتبال به سمت امتیازات برجسته كاربرد چمن های مصنوعی معطوف گردید. در این میان اشكالاتی مانند انحراف مسیر توپ صدمات احتمالی و فقدان عاملی برای جذب ضربه ، همواره مخالفان كاربرد چمن های مصنوعی را شارژ می نمود.

نسل سوم چمن های مصنوعی متناسب با كابرد بر پهنه زمین های راگبی و فوتبال ، ظهور یافت كه تراكم رشته ها در آنها تقلیل و طول نخ ها افزایش پیدا كرده بود. جنس نخ ها، از پلی اتیلن منظور گردیده بود. ثبات بیشتر سطح به واسطه كاربرد شن های سیلیس و نرمی و ارتجاعیت بالاتر سطح به وسیله كاربرد خرده های لاستیك ، تامین گردید. امروزه سیستم نصب و استفاده به همین شكل منظور می گردد اما جنس نخ ها ، تراكم نخ ها ، ارتفاع نخ ها و ظرافت و زیبایی رشته های چمن ، همگی متغیر بوده و در قالب نسل های چهارم و پنجم چمن های مصنوعی، متناسب با نوع كاربرد، تعیین شده و بافت می گردند.